امروز بعد از یکسال بر سر مزار پدر بزرگم رفتم. شهرستان است و من هم کمتر آنجا می روم.
قسمتی از قبرستان را تخریب کرده بودند. هیچ نام و نشانی از برخی قبرها نبود با اولین نگاه به این صحنه با خودم گفتم: بیچاره خانواده هایشان! اما حالا فکرش را می کنم متوجه اشتباهم می شوم بیچاره آن مرده هایی که به ما زنده ها دل خوش اند! آنقدر بی کس و کار بودند که انسان دلتنگ می شد.واقعا دنیا با تمام بودهایش و با همه بایست هایش هیچ ارزشی ندارد مگر آنکه برای سرای باقی توشه ای آماده کنیم
