کم کم بوی معطر سیب دل های بیدار را گرما می بخشد. بارها وبارها قصه سیب را شنیده ایم و بوی دلنوازش که اهل آسمان آن را نمادی از مادر خوبیها می دانند.
گویند شبهای جمعه مادری در سرزمینی به نام قادریه به دیدار فرزندش می رود وهمه خوبان هستی از ازل وشاید تا ابد میهمان آستان کریم اویند.اما چرا سیب؟ سیب که نمادی از لطافت، مهربانی، آرامش و بسیاری از خوبیهای دیگراست چه نیکو توانسته عشق ومحبت میان زهرا (که سلام خدا بر اوباد) وحسین (که درودخدا بر اوباد) را برای ما خاکیان ملموس کند.
اندک اندک نوای طبل هایی که در سینه فریاد عدالتخواهی هستند به گوش می رسد، کم کم فریادهای
یاحسین(که درودخدا بر اوباد) که پرواضح است نه شیون وناله برای یک مرده بلکه فریاد رسا وشیوایی است که راه روشن مبارزه با ظلم وحمایت از مظلوم را مشخص می کند در جان ها بلند می شود.
اگر روزگاری یزیدی بود و حسینی و زینبی، امروز یزیدهای زمانه که چه فراوان هم شده اند در مقابل حسین هایی قرار گرفته اند که مظلومانه فریاد هل من ناصر ینصرنی سر داده اند فریادی که تا عمق همه ممالک بلند شده وعده ای نیز لبیک گویان به وادی حق پیوسته اند. وچه بدبختیم اگر محرم فصل عشق بازی وکسب تکلیف سیاسی از امام و ولی خود را به عزاداری بی روح و بی معنا بگذرانیم. چه نادانیم اگر حسین را از سیاست جدا بدانیم و چه خائنیم اگرآیین زنده نگه داشتن راه حق را با اندیشه کوتاهمان به غم و اندوه خالی مبدل سازیم...
