هنوز به خاطرم هست وقتی به مناسبت یکصدسالگی اکتشاف نفت ایران در یکی از نشریات محلی مسجدسلیمان (استان خوزستان) که در آن زمان توفیق سردبیری اش را داشتم سرمقاله ای مستند و مستدل درخصوص لزوم مدیریت بودجه های نفتی منطقه نوشتم و از برخی عملکردهای سلیقه ای و سیاسی انتقاد نمودم مدیرعامل مربوطه به یکی از چهره های شاخص استان که که بنده را مرتبط با آن می دانست گلایه کرد که چرا معنوی از این چیز ها می نویسد؟! حدود 2سال از آن قضیه می گذرد و آن مدیرعامل هم بدلایلی تعویض شد اما هنوز سوال من پا برجاست ! در شهری مانند مسجدسلیمان که زیرساخت های شهری در حد صفر می باشد چرا بودجه های میلیاردی نفت برای رنگ کردن سقف خانه های کارکنان شرکت نفت هزینه می شود؟ اگر این کار سیاسی نیست پس چیست؟!
آیا هزینه کردن 600میلیون تومان جهت خرید سطل های زباله بیهوده نیست؟(در مناطقی که اولویت دارنیستند)
آیا خرید هدیه های آنچنانی در شهری که جمعیت حاشیه نشینش روزانه رو به افزایش است رواست؟!
تصور کنید در دمای 50درجه داراها در خانه های شرکتی با برق رایگان 2یا 3کولرگازی روشن کرده اند و ندارها در دامنه کوه در خانه ای محقر با یک کولر آبی سر می کنند!
یکصدسالگی نفت گذشت میلیاردها تومان طبق کاغذها و فاکتورها در این شهر هزینه شد اما هنوز هم وقتی از منطقه "سی برنج" عبور می کنی بوی نفت آزارت می دهد و مردمی را می بینی که در کنار چشمه های نفتی روباز و جوی های جاری نفت در صف نانوا ایستاده اند و تو چه می فهمی بیمار تنگ نفس و یا آسم در این سرزمین چه ها که نمی کشد ؟!
مسجدسلیمان شهری با دردهای نانوشته که امیدوار رضایی در حال سپری کردن چهارمین دوره نمایندگی اش می باشد هرچند که مردم به این ... امیدی ندارند اما براستی حیای گربه کجاست...؟!
جالب است بدانید ، مسجدسلیمان که در ده ها نوع امکانات زندگی حداقل در ایران اولین بوده امروزه به بزرگترین روستای کشور تبدیل شده است.
